Het valt niet echt rationeel te verklaren waarom een gelijkaardige band als Explosion In The Sky (in België) bomvolle zalen trekt en het Japanse Mono telkens weer net niet dat tikkeltje extra push weet te genereren. Aan de kwaliteit van hun magistrale albums en dito concerten ligt het in ieder geval niet. En al helemaal niet aan Hymn To The Immortal Wind, ondertussen hun vijfde studioalbum in tien jaar. Steve Albini (Shellac) heeft opnieuw een fantastische job gedaan, maar het echte talent heet Mono. De prachtige, beloftevolle titel is meteen de voorbode van een ronduit spectaculaire lofzang aan de Schoonheid en de Romantiek. Episch bombast van gitaarnoise wordt ook nu weer omzwachteld met breekbare introspectie; symfonische grandeur (en dat mag met de aanwezigheid van een kamerorkest zoals in Follow The Map bijvoorbeeld letterlijk worden genomen) betast voorzichtig de contouren van passionele errupties. Stilte en storm komen bij Mono tot een perfecte harmonie in meeslepende, majestueuze composities en dat distantieert Mono met de vingers in de neus van vele bands in het postrockvakje die in wezen niets meer dan formulemuziek maken, allemaal opkijkend naar hun Grote Voorbeelden. Hartenbreker van een album, zo mooi.