In 2009 verscheen Alchera, een instrumentale postrockplaat van een band die Melbourne, Australië als woonplaats heeft. In 2010 verscheen reeds de uitstekende opvolger FOWL, een plaat die liet horen dat postrock toch nog steeds zijn betere momenten kent. Misschien lag dat gedeeltelijk aan de samenwerking met thereminspecialist Miles Brown, die mede het geluid opentrok en tegelijk ruimte hielp scheppen. In afwachting van een derde album brengt Heirs het drie nummers tellende Hunter op de markt. Nogmaals blijkt de band een ongrijpbare factor te hebben. De muziek is atmosferisch, donker van toon, lijkt zonder veel indruk voorbij te glijden om dan toch telkens opnieuw in de cdlader te vliegen. En dat ligt eigenlijk nauwelijks aan de twee eigen nummers, Hunter en Symptom, waarin shoegaze en gothic al om de hoek komen gluren in hun vertrouwde postrockuniversum. We meenden al de invloed van The Sisters Of Mercy te horen in de repetitieve opbouw van die twee tracks, en dan komt Heirs met het twaalf minuten durende Never Land op de proppen. Een cover van de zusters, inderdaad, Neverland genaamd door Andrew Eldritch. En zeer goed gedaan, want behoorlijk eigenzinnig en eigenwijs. Het kwintet maakt er een meeslepende, hypnotiserende en bezwerende song van, nog meer dan het origineel, en daarvoor alleen is deze release de moeite waard. Als Heirs verder gaat op dit elan voor hun één dezer maanden uitkomende nieuwe plaat, zal dat er eentje zijn om in te kaderen.