Het uit Seattle afkomstige kwartet Darto bestaat sinds 2012 en bracht eerder een aantal ep’s en een soundtrack (‘Frontier’, 2015), uit. ‘Human Giving’ is echter hun echte langspeeldebuut, een album dat niet als een soundtrack in elkaar zit, of het zou over de diversiteit van onze huidge maatschappij moeten handelen. Vooral die diversiteit is zeer opvallend bij Darto. Gordo De Los Santos, Gregory Flores, Candace Harter en Nicholas Merz houden niet van één stijl of genre. Het viertal verkoos moedig om gewoon twaalf ijzersterke nummers bij elkaar te zetten, wars van wat de tijdsgeest en het publiek verwacht. Het maakt deze plaat moeilijk te omschrijven of vast te pinnen, omdat de nummers een beetje hoppen tussen een veelheid aan genres en invloeden. Ze hebben wel gemeenschappelijk dat ze zich als het ware blijvend opdringen om ze opnieuw te beluisteren, omdat ze zo goed gemaakt zijn en nog intrigerend klinken ook. ‘No Self’ is als Hypothetocal Prophets, er zit veel Stereolab in de liedjes, die echter net zo goed country, Americana, doorsneepop (en dan toch weer dat weerhaakje) of dromerige poprock met elkaar vermengen of gewoon als één van voornoemde genres klinken. ‘Human Becoming’ drijft op een naïef kermisdeuntje en een verhalende stem, waarna het slijmballetje ‘Character Study’ volgt, een schitterend liedje nepcroonen dat vervelt tot een Americanarocker. Geen touw aan vast te knopen, aan dit Darto, dat voortdurend andere wegen inslaat en daardoor van de eerste tot de laatste noot van de plaat blijft boeien.