En dan nu een schoolvoorbeeld van de stelling dat het willekeurig uitgeven van onuitgebrachte platen niet altijd een goed idee is. Slachtoffer van dienst is de onoplettende consument, die dit redelijk overbodig album van Earthling in de maag gesplitst krijgt. Oorspronkelijk in ’94 opgenomen, voelt deze sessie inderdaad aan alsof ze door middel van een tijdscapsule in de 21e eeuw is binnengebracht. Op zich is de gestripte downtempo sound van verstolde lava best te genieten, maar de cd kan niet echt boeien gedurende een gehele luisterbeurt. Daarvoor is de luisterervaring te sterk geënt op het toenmalige vernieuwende karakter van de Bristol-sound, en te weinig op goeie ideeën. Na een paar nummers komen de lijzige raps van Mau te drammerig over en biedt de gestileerde hiphop op ‘Human Dust’ te weinig muzikale aanknopingspunten. Op twee nummers doet de organist van The Doors (Ray Manzarek) een gastbijdrage, en hier lijkt het vuur in de pan te slaan. Had men in ’94 wat meer creatieve input in dit project gestoken, had deze plaat niet nu pas het daglicht gezien.