Ondertussen in pasticheland. Het Canadese trio Timber Timbre verraste én irriteerde met hun debuutalbum, waarop ze fijne blues- en soulmelodieën koppelden aan nogal flauwe horrorteksten. Om die reden hadden we hun latere werk niet echt gevolgd. Helaas hebben ze hun neiging tot effectbejag ook op vierde album ‘Hot Dreams’ nog niet verleerd, getuige een nummer als ‘Run From Me’. Hierin sommeert de protagonist zijn bloedeigen vrouw om te maken dat ze weg komt van hem, want anders kon het wel eens dodelijk voor haar aflopen. Juist. Verheelijking van huiselijk geweld, leuk hoor. De gemiddelde rapper wordt daar tegenwoordig (terecht) keihard voor aangevallen, maar van witte folkies is het allemaal gezellig en postmodern en oké, blijkbaar? Muzikaal is het wederom wel prettig vertoeven op ‘Hot Dreams’. Ditmaal serveert de band een mix van jaren 1970 country en exotica: een beetje Lee Hazlewood en wat van de witte soul van David Bowie in de jaren 1975 en 1976. Het maakt de plaat vooral genietbaar op de momenten dat de band hun pretenties laat varen, gewoon aan het pasticheren slaat en vooral niet zo dolgraag ‘eng’ wil zijn. Pretenties laten varen, daar is Mac Demarco dan weer heel erg goed in. De 23-jarige singer/songwriter is het prototype van de stonede Amerikaan die zijn eigen grappen hilarisch vindt. Zijn steevast uitverkochte live shows bestaan voor tenminste 50% uit flauwe grappen, van melige Rammstein-covers tot ellenlange incrowd-verhalen. Liedjes schrijven kan ie wel, maar volgens een strikte formule; een intro waarin hij op een valse surfgitaar een melodietje speelt, dan wat praatzang in de lijn van dat melodietje waarin hij zichzelf of iemand anders aanraadt om zich niet zo druk te maken, dat samengevat in een refreintje, daarna alles nog eens herhaald, en dan een solo op diezelfde valse gitaar. Zo af en toe schrijft hij een liedje dat nog blijft hangen ook en hij kan lekker drummen. Niets mis mee, maar ook niet zoveel goed mee. Gewoon oké, dus, en in geen geval die uitverkochte zalen rechtvaardigend.