Host begint met amper hoorbare ruis, waarin na een halve minuut een cello inbreekt die klinkt als een gewond dier, gevangen in een gebouw dat kraakt onder zijn eigen gewicht. Al eerder maakte de Australische celliste Anthea Caddy en sound artist Thembi Soddell een album ‘Iland’ waarop stilte net zo belangrijk is als geluid, en de cello op een vooral niet-muzikale manier wordt bespeeld. Caddy schraapt en wurgt, trekt aan de snaren, en klinkt alsof ze haar instrument te lijf wil, in plaats van bespelen. De intense uitbarstingen worden afgewisseld met wat volkomen stilte lijkt, maar waarbij zorgvuldige beluistering omgevingsgeluiden onthult, zij het zeer spaarzaam. Het intense luisteren naar die stille momenten maakt dat de klap des te harder aankomt wanneer Caddy vol agressie op haar cello duikt. Wanneer Soddell die geluiden nog eens samplet en vermenigvuldigd onder de cello plaatst, ontstaat een hevige geluidsstorm die ook abrupt weer voorbij is. De afwisseling van zulke discrete fases van intens geluid en vrijwel totale stilte lijkt te refereren aan Xenakis ideeën over het componeren met geluidsblokken. De ambiance in de stille passages is er een van een betonnen hal, waar hier en daar nog een half werkende stoommachine staat en de regen tegen het golfplaten dak slaat. Kaal, dreigend, indringend en zonder de oeverloosheid die sommige improvisaties zo vrijblijvend maakt.