Hoe ga je om met een naaste die sterft aan kanker? Zeker als die persoon dan ook nog emotionele chantage gebruikt in haar laatste momenten? Dat is het weinig opbeurende verhaal dat als een rode draad loopt door Hospice, de nieuwe plaat van de groep rond Peter Silberman. Gezien het intense karakter en de pure zeggingskracht van het album kan het haast niet anders dan dat Silberman dit van nabij heeft meegemaakt. Zeer nabij. Anders kun je zoveel huiveringwekkende schoonheid niet verklaren. Muzikaal pikt ‘Hospice’ resonanties op van geluiden uit indiepop, shoegaze en postrock. Tekstueel is er dus dat huiveringwekkend verhaal, bijvoorbeeld te vinden in de tekst van Sylvia: I don’t know what I said, but you’re crying now again, and that only makes it worse. Niet dat je van de andere nummers vrolijker wordt en toch, toch sluipt er muzikaal een soort opbeurende hoop de plaat binnen. Iets wat we ook nog kennen van Funeral van The Arcade Fire. Die ging over de gestorven familieleden van de kernleden van die groep, en ook die had muzikaal een zelfde hoop in zich. Een gevoel dat moeilijk in woorden is te vatten. En zo zie je maar dat muzikale topmomenten soms, niet altijd, kunnen ontstaan uit de grootste ellende. Met deze plaat zetten The Antlers na een paar albums en eps een grote stap voorwaarts. Haast nooit werd voor ons de ellende van een stervende dierbare, ondanks de emotionele chantage, mooier op muziek gezet. En dat is een fabuleuze prestatie.