Ik zing, ik drink, ik lach, ik dans, terwijl mijn harte weent. De openingszin van het tweede nummer op de nieuwe plaat van het rammelende orkest De Kift zegt eigenlijk al alles. Al twintig jaar lang voeren ze ons terug naar een verloren gewaande wereld. Een wereld die eerst en vooral bestaat in het hoofd van zanger Ferry Heyne. Een wereld vol tradities en mooie teksten. Muzikale opgebouwde sferen uit de Balkan, de jazz, punk en popmuziek. Snuifjes heerlijke weltschmerz afkomstig uit teksten van literaire giganten als Samuel Beckett, Lucebert en W.H. Auden. Het nummer Eeuwige Bewonderaar wordt plots onderbroken door een onheilspellend stuk luisterspel om dan de draad van de muziek stilaan terug op te pikken. Alleen in het universum van De Kift is zoiets mogelijk én passend. En net als je denkt dat de teksten een wezenlijk onderdeel zijn van dit universum breekt het instrumentale Vleesmolen los. Weemoed doorspekt met de kenmerkende blazers van De Kift. Zoals altijd is deze plaat opnieuw in een bijzondere verpakking gestoken. De gewone uitgave heeft een mooie rode velours verpakking. De gelimiteerde versie is opgevat als een Bourgondisch kookboek. Ondertussen kijken wij ook uit naar het volgende project van de groep: een collectie van vijf split-singles waarbij De Kift een song covert van een groep en die band vervolgens een nummer bewerkt van De Kift. Hebben onder andere toegezegd: Franz Ferdinand, Calexico en Zita Swoon. Hulde aan het bijzondere traject dat deze eigenzinnige band nu al twintig jaar aflegt. Ik zing, ik drink, ik lach, ik dans, maar mijn harte weent niet. Dit kleinood sluit ik opnieuw in mijn hart.