We voelden David – Dijf – Sanders een dikke drie jaar geleden keihard aan de tand over zijn op licht schizofrene wijze tussen Tom Waits en Four Tet schipperende plaat ‘To Be A Bob’. De man sprak toen – in zijn prachtig met opgezette kraaien, mismeesterde synthesizers en gestolen verkeerssignalisatie ingerichte kruipkot – de oprechte wens uit om ooit één eenduidige technoplaat te maken. We willen de party niet crashen, maar in dàt opzet is ie met ‘Homesick’ alleszins niét geslaagd. Hij is wél zuiniger geweest op scheurende saxofoonsolo’s, en daar zijn we niét rouwig om. Maar Dijf blijft een eclecticus die graag citeert uit zijn platenkast. En da’s gelukkig een smaakvol gevuld meubel. Opener ‘Birth of Dijf’ kan wat ons betreft zo onder een natuurdocumentaire gemonteerd worden: een savanne die langzaam ontwaakt, we zeggen maar wat. ‘The Great Downfall’ is uitstekende elektrofunk die de übergay in ons naar boven haalt. Not a pretty sight, als u het dan toch wil weten. ‘To Be A Bob’ herinnert vervolgens niet alleen qua titel aan de vorige plaat: wat ons betreft een beetje een te lollig-vrijblijvende jazz-oefening. In dezelfde categorie: ‘Tiptoe Monster’. Wél fijn: het op een voorzichtige dreun van allerlei verknipte Afrikaanse geluidjes voorthuppelende ‘African Wanker’. Vergeet ook zeker niet door te luisteren naar de bonustrack ‘My Machine’: een fijne elektrohop-ode aan Dijfs drumcomputer: “factory preset is the game, if you know what I mean, it’s why i bought this self-composing new drummachine”. Maar eigenlijk horen we Dijf nog ’t liefst bezig als hij ouderwets melancholische slaapkamerliedjes van een simpel elektroakoestisch arrangement voorziet. ‘Sugar Frosted Milk’ is zo’n liedje, met een mooie bijrol voor de trompet van Jon Birdsong. En ‘Cold Ostrich’ is veruit ons favoriete Lou Barlow-nummer van 2008: grote klasse. Een schone plaat, voor wie tegen een beetje popmuziek en de occasionele misser kan, dus. U weet bij deze of u tot de doelgroep behoort.