De drie lange soundscapes die Homem Fantasma vullen, kunnen prima functioneren als een ambient achtergrond bij andere bezigheden. Maar wie deze stukken serieus wil nemen en met interesse wil beluisteren heeft hier een boeiende, uitdagende maar flinke auditieve kluif aan. Telkens als ik Homem Fantasma opnieuw beluisterde, vroeg ik me af waarom ik nauwelijks iets herkende. De geluidsconstructies van @C (Miguel Carvalhais en Pedro Tudela) zijn complex en zij het niet overduidelijk gelaagd. Er is een veelheid aan geluiden, uit een veelheid aan bronnen. De sfeer en de voortgang zijn consistent, maar een verhaal willen de soundscapes niet worden. Elektronische geluiden, akoestische instrumenten, field recordings, found sounds, van alles komt voorbij in flinters. Soms is de elektronica iets nadrukkelijker aanwezig, rondzingend en aanhoudend. Er gebeurt zoveel in de muziek van @C dat ze keer op keer aandachtig beluisterd kan worden. Nee, het is beslist geen moeilijkdoenerij, Homem Fantasma is niet ontoegankelijk. Bij beluistering is er meteen een pakkende sfeer, die verrassend bij elke hernieuwde beluistering anders kan worden ervaren, misschien afhankelijk van welke lijn aan geluiden de luisteraar per keer oppakt. Maar de drie stukken eenvoudig getiteld 78 (a+b), 79 en 80 en variërend in lengte van 35 tot 40 minuten verdienen aandacht. Dat ze bij elkaar zon 110 minuten vormen, is ook geen probleem. Begin op een willekeurig punt, het maakt niet uit. Er is geen begin, geen einde en de overgangen zijn vloeiend. Dit is auditieve schoonheid.