Felle kleuren en overheerlijke deephouse-grooves. Het loopt zelden zo mooi samen als in Home & Garden het albumdebuut voor de Brit Jay Shepheard. De kleuren zijn simpel. Een variant op de subtractieve kleurmenging. Geel, rood, blauw en groen. Het is pure eenvoud. Daar lijkt het Jay Shepheard ook om te doen. Hij wil gewoon een goede brok muziek brengen. Eentje waar vanaf de eerste noot de zon doorsijpelt. Het is heerlijk ontspannen en ongecompliceerd. Of, zo klinkt het toch. Vijf jaar had Shepheard nodig om aan zijn nimmer aflatende stroom singles een album te koppelen, om zo ook de hoofden, en niet enkel de voeten, van zijn dansslaven te verwennen. Het is een perfect gedoseerd vijftig minuten durend luisterspel. Het doel is eenvoudig. Het effect is pure verwondering en bewondering. Opener Forty Eight Stacy is verslavend zwoel met zijn gefluisterde zang en vage keyboards. Hij laat ze terugkomen op Orbis Tertius, maar door de meer prominente disco-invulling van het nummer hunkert de song, samen met Up Denali, naar een meer funky house setting waarin de jaren 1980 als inspiratievorm doorsijpelen zonder er nostalgisch aan te vergrijpen. Hij flirt met het idee funk in zijn meest ouderwetse vorm, maar herinterpreteert het ook volledig op Be Dangerous. Hij is spaarzaam met zijn ingehuurde zang en laat alles liever onderhuids kietelen dan prominent op te vallen. Het is verleidelijk en het is een spel dat hij heel graag speelt. Soms met de stemmen die hij gebruikt, dan weer de hyperactieve synthdeuntjes of de olijke latin- en discogrooves waarmee hij zijn nummers doorspekt. Het is soms leuker iemand een genre zien uit te puren dan proberen te vernieuwen. Dat is wat Jay Shepheard zo heerlijk doet op Home & Garden.