Dollkraut heeft nu al een van de leukste albums van het jaar gemaakt. Zo, dat is er uit. Wij kunnen namelijk niet anders dan heel vrolijk worden van de tweede plaat van deze Nederlandse producer, die een soort kruising tussen psychedelische pop en filmmuziek maakt. De nadruk ligt op orgeltjes en andere toetseninstrumenten, en er wordt geregeld een ritmebox aangeslingerd, maar Dollkraut is ook niet vies van een (bas)gitaar op zijn tijd. In negen verrassende nummers gaat hij van nerveuze achtervolgingsscènemuziek naar melancholische orgelwalsjes, en ongeveer alles daar tussenin. De muziek doet bij vlagen denken aan roemrijke voorgangers – het Pink Floyd van Syd Barrett en de eerste twee platen van Portishead, toen die ook soundtracks maakten voor al dan niet fictieve films –, zonder krampachtig achteruit te kijken. En dat is ook wel eens fijn, gezien de (vermoeiende) retromania van veel hedendaagse artiesten. Dollkraut lijkt eerder niet-gemaakte films dan naar het verleden in het achterhoofd te houden, en dat siert hem én het geslaagde ‘Holy Ghost People’.