Uit Luik komt Helium Horse Fly opdraven met een wel zeer intrigerend album. Openingsnummer ‘Happiness’ baadt in een dreigende toon waarboven een vrouw een bevreemdende tekst scandeert. Na een viertal minuten breekt een altsaxofoon binnen, en even daarna barst de boel los in een behoorlijk chaotisch klinkende mengeling van hardcore en mathrock. We hoorden nooit eerder van dit kwartet, dat echter al sinds de eeuwwisseling blijkt te bestaan en al een paar fysieke releases uit heeft, weliswaar nogal gespreid. De naar zichzelf genoemde voorganger dateert namelijk alweer van zes jaar geleden. Frontvrouw, zangeres en keyboardspeelster Marie Billy, gitarist Stéphane Dupont en bassist Dimitri Iannello zijn er al sinds het prille begin bij. Alleen een drummer houden lijkt moeilijk. Die taak wordt voor ‘Hollowed’ opgenomen door Gil Chivegné. Dat de band er deze keer volop voor wil gaan, bewijst ook hun keuze voor Brian Lucey voor de mastering, die eerder werkte met Ghost, Marilyn Manson en David Lynch. Diens cv is al net zo eclectisch als de muziek van Helium Horse Fly. Genres tellen niet. Progrock, avant-garde, ingetogen singer-song, math- en postrock, wat snufjes hardcore, het kan niet op. Botsen doet deze mengelmoes echter geen moment. Het kwartet weet de diverse invalshoeken tot een intrigerend geheel te smeden, waardoor dit een plaat is die keer na keer blijft verrassen. Uitschieter is het bijna twaalf minuten durende ‘Monochromo’, waarin Marie Billy alle ruimte neemt en krijgt om haar verhaal te doen. Luik betekent muzikaal dan ook veel meer dan Cocaine Piss, dat is met deze van een schitterende hoes (werk van David McCraven) voorziene plaat bewezen.