Zo klein als Nederland is, zoveel festivals telt het. Volgens journalist Alfred Bos (DJ Broadcast) zijn het er dit jaar zon 120. Sinds de twee grote Amerikaanse festivals in Monterey (1967) en Woodstock (1969) zijn dit soort meerdaagse gebeurtenissen steeds meer ingeburgerd. Volgens historicus Peter Sijnke vind het eerst grote (jazz)openluchtfestival in 1948 in het Franse Nice plaats. In onze contreien gaat die eer naar het jazz-, blues- en popfestival in het Belgische Bilzen, dat jaarlijks plaatsvond tussen 1965 en 1980. In Nederland vindt het eerste festival pas plaats in 1968, in Lochem. Twee jaar later gevolgd door Pinkpop, waar toen vooral Nederlandse bands speelden en slechts tienduizend bezoekers trok. Moeder van alle Nederlandse festivals is echter het Holland Pop Festival 1970. Deze fraaie naam is tevens de titel van een recent uit gekomen boek, op de markt gebracht vanwege het feit dat het dit jaar veertig jaar geleden is dat het driedaags gebeuren plaats vond in het Rotterdamse park Kralingen. In het weekend van 27, 28 en 29 juni traden hier belangrijke namen uit de Amerikaanse underground op, zoals Jefferson Airplane, the Byrds, Santana of Hot Tuna, aangevuld met nieuwe progressieve Britse bands als Soft Machine, Pink Floyd of Caravan. Op een kleiner podium was tevens ruimte voor Nederlandse acts als Ekseption of Focus.
Het boek, met de ondertitel Drie Legendarische Dagen In Kralingen opent met een alleraardigst hoofdstuk van historicus Peter Sijnke waarin hij uitwijdt over de geschiedenis van de grote festivals en de plaats die Kralingen daar in heeft gekregen. Ook vertelt hij over hoe de bezoekers, zo’n kleine 100.000 hippies, gekleed waren, zoals ook goed te zien is op de vele fraaie fotos van het publiek. Elders vertellen de organisatoren hoe het festival er, toch, gekomen is: met veel bluf en medewerking van de gemeente Rotterdam. Niet onvermeld blijft het financiële debacle, want analoog aan Woodstock leed ook dit festival enorme verliezen. Alleen in Amerika werden die gecompenseerd door de opbrengsten van de film. Terwijl de film over Kralingen, Stamping Ground een kleine flop werd. Zeer amusant zijn de door overmatig drugsgebruik gekruide belevenissen van bezoekers en muzikanten. Kortom een fraai tijdsdocument dat leuk vergelijkingsmateriaal oplevert voor de hedendaagse festivalganger. Het boek sluit af met een stukje over de, illegale, langspeelplaten met krakkemikkerige opnamen. Vreemdgenoeg ontbreekt de lp die ook opnamen van het Ilse of Wight festival bevat. Helaas is er nooit een officieel album verschenen van Kralingen. Ook jammer dat niet is onderzocht welke bands er nu precies gespeeld hebben, want over een aantal verschillen de meningen. Maar over tien jaar is er weer een kans!