Het Finse vijftal Rite kon zijn plaat net zo goed Bobo Metal hebben genoemd, want veel metal is er niet te bespeuren. Wel heavy rock met moordende en tegelijk verslavende riffs die niet meer uit ons hoofd zijn te hameren. Het ijzersterke openingsnummer Of Shit And A Fan zet meteen de muzikale toon: een kruising van Motörhead en Turbo Negro, vunzig en vettig tegelijk. Halfweg valt de moordmachine stil, neemt de band wat gas terug en zijn de nummers heel wat minder overrompelend. Voor tracks als Blowflies en Fistrule zijn we echter altijd te vinden, net zoals iedere fan van Peter Pan Speedrock dat zal zijn. Na het teleurstellende debuut World Wide Death (zie Gonzo # 65) herpakt het Zweedse God Among Insects zich, en nog niet een klein beetje. De verwachtingen die de band opriep bij het debuut worden nu dan toch ingelost. Emperor Magus Caligula (Dark Funeral, ex-Hypocrisy) zet een fel gesmaakte, lompe en diepe grunt neer die, zoals het liefhebbers van death metal betaamt, van heel diepe krochten afkomstig is. Zijn muzikale kompanen, leden van Project Hate, Vomitory en In Battle, kunnen niet onder doen natuurlijk en zetten me daar een potje tempi op dat het nauwelijks te volgen is. De bassen ronken diep, de gitaren klinken bijzonder inventief en de drums zijn supersnel en superstrak tegelijk. Trage nummers staan er dit keer niet op en ook thematisch is de band aan de beterhand. Sloegen de teksten bij het debuut nergens op, deze keer is Uhr-Nazuur kop van jut, en die god verdient het. Dit is de beste death metal plaat die we dit schooljaar reeds hoorden.