Dylan Carlson is niet alleen legendarisch omdat hij zijn band Earth al een eeuwigheid overeind houdt, vernieuwend blijft, de inspiratie vormt voor talloze andere bands en uit Seattle komt, maar vooral omdat hij koppig zijn eigen ding blijft doen. Ennio Morricone-achtige soundtrackmuziek maken bijvoorbeeld, zoals op dit vijfde officiële Earth-album. Het is het eerste album dat de man maakt in tien jaar en wat een verschil met het voorgaand werk! De drones van weleer die geïnspireerd waren op Black Sabbath en Melvins zijn zowat helemaal verdwenen ten faveure van dromerig, aan country en western refererend gitaargetokkel, weliswaar zwaar door de effectenmangel gehaald. Kompaan Adrienne Davies is nog steeds present en zorgt voor de percussie. Het is in eerste instantie heel bevreemdend om Carlson met het woestijnerfgoed bezig te horen, vooral daar er zowel variatie als een sprankeltje vrolijkheid in zijn geluid valt te bespeuren. Ach, de man wordt wellicht ouder maar wij ook. Misschien daarom dat wij ferm aan het genieten zijn van dit rustgevende schijfje, al voor de elvendertigste keer ondertussen. Benieuwd wat het duo er dit keer op het podium van zal bakken. Hun doortocht in Magasin 4 (11/11/2003) bevredigde nauwelijks, misschien deze keer wel?