Het doet ons pijn om het te schrijven, maar Hewers Of Wood And Drawers Of Water, de nieuwe Kiss The Anus Of A Black Cat, is een gemiste kans. Normaal gezien belanden platen die niet aan de standaard voldoen onderaan de stapel om vervolgens niét besproken te worden, maar naar deze plaat keken we behoorlijk uit. Stef Heeren nom de plume: Stef Irritant heeft ons al een plaat of twee, drie stevig bij de ballen: zowel If the Sky Falls, We Shall Catch Larks als The Nebulous Dreams waren albums waarna we niet gingen slapen zonder de eventuele aanwezigheid van vieze beesten onder het bed te checken. Ooit hadden we op dezelfde manier oprecht schrik van Arise Therefore van Palace Brothers. Op Hewers Of Wood And Drawers Of Water kiest Heeren resoluut voor de song, terwijl op vorig werk de song vaak opborrelde vanuit de drone of de riff. Ook teleurstellend: vroeger geneerde Heeren zich niet om vlotjes over de tienminutengrens te gaan, en aldus een spanningsboog op te bouwen, terwijl op deze Hewers Of Wood And Drawers Of Water slechts een enkel nummer iets langer dan vijf minuten duurt. Wij vinden dat oprecht spijtig. De productie van Koen Gisen is bovendien aan de gepolijste kant en de vorm sluit aldus niet meer naadloos aan bij de inhoud. Tekstueel is Heeren immers nog wél de duistere onheilsprofeet die Bijbelse en zelfs Romeinse (Taking The Auspices) thematiek versmelt tot lappen tekst die de rillingen bij momenten over onze rug jagen. Maar bijna cabareteske arrangementen als dat van All The Heroes Run In Armour zijn ons echt een brug te ver. Het goede nieuws dan maar: hier en daar slaagt Heeren er wél nog in het vuur ouderwets aan te wakkeren. In Taking The Auspices. Wij bergen Kiss The Anus Of A Black Cat nog niet op daar zijn we veel te goedzakkig voor en te veel fan maar volgende keer toch weer een lekker gevaarlijke plaat, als het kan.