Gelukkig zag Dylan Hermelijn zijn vergissing vrij snel in, toen hij niet alleen platenlabel 100% Pure Music, maar ook zijn eigen band 2000 And One in de mottenballen legde, na nochtans enkele succesvolle jaren. Het muziekvirus had hem echter goed te pakken, want in 2005 blies hij beide projecten opnieuw leven in. Benieuwd keken we dan ook uit naar Heritage, de langverwachte langspeler waarin Dylan zijn ideeën ruim exposeert. Liever dan de nieuwste trends achterna te lopen, opteerde hij om een album vol retrogeoriënteerde house uit te brengen. Liefhebbers van Chicago house uit het begin van de jaren 1990 zullen alvast hun hartje kunnen ophalen. Slechts enkele details (zoals b.v. de uitstekende klankkwaliteit, de diepe basloopjes en wat exotische gegoochel met tablas) verraden dat Heritage een pak nieuwer is dan ze op het eerste gehoor lijkt. 2000 And One slaagde er verder prima in klassieke grooves te pasticheren; met het bedje van oude drumcomputers en de rijkelijke versieringen met soulvolle stemsamples is aldus de herinterpretatie van het (recente) verleden compleet. Heritage vormt een degelijke plaat, die naar het einde toe wel wat vaart verliest.
Het is opvallend hoe Milton Jacksons levensloop zoveel opvallende gelijkenissen vertoont met die van Dylan Hermelijn (beiden begonnen op jonge leeftijd, eigen label, enkele sabbatjaren en heden ten dage succesvoller dan ooit). Dat belet niet dat zijn nieuwe langspeler Crash behoorlijk van Heritage verschilt. Jacksons unieke mix van deep house, techno en tijdloze kwaliteit kent een grote bijval, hoewel Jackson op geen enkel moment commerciële toegevingen doet. De met veel zorg afgewerkte producties en de uitermate hoge ideeënrijkdom spreken voor zichzelf. Het oog voor detail maakt dat het een onrecht zou zijn om Crash louter te omschrijven als dansmuziek; de veellagige plaat kan evengoed als luistermuziek beoordeeld worden, zonder dat het geheel op enig moment aan swing inboet. Aanrader van de bovenste plank.