Chris Isaak, hij waait door ‘Herein Wild’ net zoals Cocteau Twins een stempel hebben gedrukt op Frankie Rose en The Cure de baspartijen er onder heeft gelegd. Het is niet zo dat we bij Gonzo (circus) graag met bandnamen sparren, maar er lijkt in deze dagen van retro geen ontsnappen aan. Ook Frankie Rose duikt vol de jaren 1980 in, aanbidt, koestert en omhelst met beide armen de oude synthesizers en zweert bij melancholische pop van deze jaren. Een wereld ver verwijdert van de garagerock die zij bij Crystal Stilts of Dum Dum Girls speelde. ‘Herein Wild’ is het tweede solo-album van de New Yorkse, en daarmee het tweede album volgens dit recept van weeïge wave en droompop. Mooi, lief en warm, maar ook bekend en voorspelbaar. ‘Herein Wild’ bevat nummers die je bij de eerste keer al mee kunt fluiten en toch vijf minuten later al weer vergeten bent. Nummers die net iets te perfect in elkaar zitten, net iets te veel de regels volgen en daardoor net iets te veel op de vlakte blijven. Nu is droompop niet het genre dat zich opdringt, schuurt of van zich afbijt, maar er bestaat ook zo iets als té op de vlakte en dat is helaas hier van toepassing. Er waait alleen wind, maar het is duidelijk dat de storm niet gaat komen.