Henning Specht is een lange, bebrilde Duitser die door toedoen van zijn ouders in Toulouse is verzeild geraakt. Tijdens zijn studies om geluidstechnicus te worden, richtte hij samen met twee vrienden het eurohouse-groepje Hypnolove op. Deze plaat is zijn eerste als solo-artiest. Op deze plaat gaat hij een andere toer op, namelijk die van de ietwat experimentele pop en elektro. In veertien liedjes, variërend in lengte van dertig seconden tot zeven minuten, wil hij ons een blik gunnen in zijn hoofd. Dit doet hij door elke song te situeren in een kamer van het huis waarin hij is opgegroeid. Naast muzikant is Specht ook tekenaar. Voor elke imaginaire kamer heeft in het boekje bij de plaat ook een tekening gemaakt. De stijl van deze tekeningen is ook altijd behoorlijk verschillend. Een zoekende artiest dus. (www.myspace.com/henningspecht). Nog zo iemand die in Frankrijk, maar dan in lichtstad Parijs, terechtkwam is Brisa Roché. Deze oorspronkelijk uit San Francisco afkomstige zangeres timmert al jaren aan de weg. Ze kwam aan de kost als jazz-zangeres in ietwat louche Parijse nachtclubs. Een paar geleden verscheen haar eerste plaat “The Chase” op Blue Records, een afdeling van het legendarische Blue Note. Op dit nieuwe album gaat ze met de hulp van onder andere gitarist Nick Zinner (Yeah Yeah Yeahs) op zoek naar een nieuw geluid. Een muzikaal geluid dat soms klinkt als de psychedelische jaren 1960 Californische pop en dan weer pogingen doet om te klinken als de popkant van The Velvet Underground. Hier en daar duiken op de plaat pareltjes op zoals “Heavy Dreaming”, “The Drum”, “The Building”, “Without A Plan” of “The Mummy”. Maar toch klinkt het vaak net te braaf. Jammer, want dat ze niet altijd zo braaf is bewijst het hoesje. Daarop poseert ze met enkel een klein wit broekje en over haar borsten strategisch gedrapeerde microfoons. (www.myspace.com/brisaroche). Twee zoekende artiesten die wonen en werken in een land dat op zoek is naar een nieuwe identiteit. Kan het toeval zijn ?