Als ons leven een soundtrack zou hebben, zou het in de verste verte niet lijken op de accordeonmuziek van Yann Tiersen of de slepende en duistere instrumentals van Ennio Morricone. Ook de vijfkoppige band Fuzzy Lights zou bij ons bot vangen, maar dat neemt niet weg dat heel wat regisseurs wellicht zouden springen om deze groep in te huren om hun films van muziek te voorzien. Wij kregen van deze Britse band zowaar twee albums ineens op ons bureau. Enerzijds is er de ep ‘Helm’, die iets meer folkgeörienteerd is dan het album ‘Twin Feathers’. Fuzzy Lights lijkt door de band genomen een mengeling van Yo La Tengo, Dirty Three en folkgroepen als Pentangle, waar af en toe een scheut postrock overheen gegooid wordt. Vooral voor dat laatste genre zijn we in de loop der jaren wat allergisch voor geworden – voornamelijk door de hele lading aan oninteressante platen die we hebben moeten doorworstelen – maar in kleine dosissen kunnen we de sonische erupties soms nog wel verdragen, zo ook op ‘Twin Feathers’. Toch zijn ze op hun sterkst als ze zich tot folkmuziek beperken, zoals in het instrumentale nummer ‘Aira’. De nummers waarin frontman Xavier Watkins en frontvrouw Rachel Watkins de vocalen voor hun rekening nemen, zijn naar onze mening de minst geslaagde van de band. Laat ze maar lekker instrumentaal loos gaan met strijkers en gitaren. Openingsnummer ‘Obscura’ is ijzersterk, en ook ‘Fallen Lights’ klinkt geweldig, ondanks de zang van Rachel Watkins. De meeste songs kunnen we wel waarderen, en sommigen steken boven het maaiveld uit. Omdat we meer liedjesgericht zijn, is dat voor een grotendeels instrumentale band toch een mooie verdienste.