Hij is alweer een tijdje dood, de legendarische Amerikaanse jazzmuzikant/-componist/-bandleider: Sun Ra. Maar zijn oeuvre blijft groeien. Niet alleen omdat zijn Sun Ra Arkestra onverdroten doorgaat en met de regelmaat van de klok tamelijk zinloze cds blijft produceren, maar ook omdat regelmatig niet eerder uitgebrachte historische opnamen opduiken. Zoals het derde deel van de reeks Heliocentric Worlds, toepasselijk Vol. 3 The Lost Tapes getiteld.
Het belang van Sun Ra ligt hem, kort gezegd, in het combineren van voor die tijd (grofweg 1955-1980; later werd zijn muziek beduidend minder interessant) baanbrekende free jazz met weirde pionierselektronica en een theatrale setting. En dat meestentijds voor een praktisch onbetaalbare bigband, waarin hij niettemin belangrijke en begaafde jazzmuzikanten aan zich wist te binden door zijn enorme charisma en vreemde ideeën over ruimte en universum: zo beweerde hij tot aan zijn dood dat hij van Saturnus afkomstig was.
De twee platen van Heliocentric Worlds verschenen halverwege de jaren zestig en sloegen in als een bom. Het is niet zo dat het nu verschenen derde deel onmisbaar is voor de Sun Ra-fan, wel biedt het ruim 35 minuten meer van de (h)eerlijke muziek die Ra in die dagen met zijn (achtkoppige) Solar Arkestra maakte. Het schijfje start met een wilde tenorsaxofoonsolo van John Gilmore, maar raakt al snel in rustiger vaarwater, waarin Sun Ras ontspannen pianospel met het basspel van Ronnie Boykins een stevig fundament vormt.
Elektronica is op deze plaat nog afwezig daarmee zou Sun Ra zich omstreeks 1970 intensief bezighouden. En hoewel zijn vaste zangeressen/dansers tijdens deze opnamen afwezig waren, bepalen de theatrale aspecten voor een groot deel het verloop van de muzikale ontwikkeling. En juist daardoor krijgt de muziek op deze plaat een vaart en veelzijdigheid die zelfs de enkele minder geslaagde passages zeer genietbaar maken.