HCMF staat voor High Culture Motherfucker. Dat suggereert alvast dat Heyde een highbrow publiek tegen de schenen wil schoppen. En misschien doet hij dat door serieuze highbrow muziek van dwarse elementen uit de low of underground culture te voorzien, want de cd bevat zes modern klassieke stukken met een belangrijke rol voor live elektronica. Heyde is in klassieke, maar ook in elektronische muziek geschoold én hij heeft een grote interesse in populaire en alternatieve muziek. Hij vindt dat deze werelden de modern klassieke muziek moeten kunnen beïnvloeden, en je zou verwachten dat dat toch geen grote schok oplevert. Zijn ervaring is echter dat het klassiek publiek er weinig open voor staat. Heyde wordt een enfant terrible in de Duitse contemporaine muziek gevonden. En ja, de provocatie via de titel is dus enigszins opzettelijk. HCMF vormt een kleine terugblik op Heydes werk tussen 2000 en 2007; de stukken zijn steeds een combinatie van akoestische instrumenten en live electronics. De integratie slaagt niet steeds. Albumopening Fieldz bijvoorbeeld, begint met elektronica, piano en percussie, waarvan de spaarzame klanken steeds meer worden aangevuld tot een volle textuur ontstaat. Dit is nog heel fraai, maar de compositie vliegt uit de bocht als een gierende gitaar er een bombastische Queen-operette van maakt. Dan is het titelstuk, volgens vergelijkbaar recept, beter in balans. Het stuk klinkt modern gecomponeerd, met toevoeging van elektronica, maar heeft tegelijk een rockattitude en onmiskenbaar swingend drumwerk. Elektronica, samples en percussionisten bouwen eigen ritmieken op, totdat het geheel opgaat in onvervalste noise. Ook Waves From Underground is geslaagd, met de verrassende tegenstelling tussen twee klankkleuren en eigen texturen. De combinatie van het elektronische ritmetje 3xShort-3xLong met de piano die dit overneemt is aardig, maar niet heel sterk. Een wat wisselvallige terugblik, met complexe composities. Maar beslist interessant en soms zelfs verfrissend.