Jacob Cooper uit Arizona nom de plume: Bark Bark Bark is een slaapkamerwizzard zoals er vandaag duizenden rondlopen. Zon jongen die, op zijn bedrand gezeten, voortdurend tussen parlando en zang twijfelt, terwijl monotone computerdrums, rudimentaire synthesizers en vuige fuzzgitaren doorrazen in zijn hoofdtelefoon. Hier en daar hint Cooper naar de nonchalance van Why? of naar het wild om zich heen schoppende jonge Ween. Wat die groepen meer hebben dan Bark Bark Bark? Geniale hooks, een goeie grap hier en daar of simpelweg een écht goed liedje: de hele plaat zaten we erop te wachten, maar ze kwamen dus niet. Met een beetje goeie wil kunnen wij ons bij Some Time nog wel de vroege Beck die van Mellow Gold die nog nergens in geloofde, laat staan in Scientology voor de geest halen en af en toe klinkt iets door dat een interessante verwijzing naar breakcore zou kunnen zijn. Het geluid zit dus ok, nu nog voor de volgende plaat een paar songs bij elkaar pennen.