Breakcore Rules. Het undergroundgenre dat ooit ontstond binnen de veilige grenzen van internetcommunities is de virtuele wereld ontgroend en bestormt als een losgeslagen kennel jonge honden de tochtige kraakpanden van deze wereld. Een zeldzame keer dringen ze door tot de reguliere concertpodia waar ze de modale concertganger snel naar de uitgang verwijzen. Victorie, dat lucht op. Jason Forrest (in een vorig leven ging de man als Donna Summer door de wereld tot een rechtzaak op hem afstevende), Otto Van Shirach, boegbeeld en pionier Kid606 en ook deze Shitmat zijn de zoveelste aanslag op de gevestigde muzikale orde. Door velen vaak als smaakloos, maar nooit zoutloos, beschouwt hebben wij altijd gehouden van de tomeloze energie en knettergekke attitude die deze scène uitdraagt. Je moet eeuwig jong zijn om deze overstuurse breakcore naar waarde te kunnen schatten. Ook ‘Hang The Dj’ is een aaneenschakeling van foute mash-ups en op een verkeerd toerental afgespeelde foute hitparadehits. Shitmat spaart niemand en is niet kieskeurig in zijn slachtoffers. We horen hoe Manu Chaou, Kylie Minogue, Bros, Billy Joel, Gloria Gayner, Kool & The Gang en een trits anderen vakkundig door de betonmolen worden geperst. De originele versies zijn dan ook duidelijk herkenbaar – in de hoesnota’s verwijst Henry Collins naar een rechtszaak wegens sampling (feit, toekomst of fictie?) – wat er voor zorgt dat ‘Hang The Dj’ een halve kwis voor muziekfreaks is geworden. Het is niet voor niets dat de man op zijn MySpacesite zijn muzikale output omschrijft als 2-step/Comedy. Met 2-step heeft Shitmat echter niets te maken en ook puristen zullen nummers als ‘Jezus Was A Raver’ en ‘In A Previous Life I Was An Onion’ niet volledig kunnen smaken. Daarvoor heeft Shitmat teveel raakpunten met Gabbertechno (denk Isla Gold) en de raveplaten waarmee Marusha tien jaar terug de ravescène aan haar voeten kreeg. ‘Hang The Dj’ drijft helaas net teveel op hetzelfde trucje – een duidelijk herkenbaar deuntje dat na tien seconden vakkundig de nek worden omgewrongen – om als kwaliteitsvolle release beschouwd te worden. Even zelf verdient de plaat het etiket ‘Banaal’. Leuk, maar ook maar voor eventjes.