Makkelijk waren de afgelopen jaren niet voor Paul Kalkbrenner. Dankzij het succes van de film Berlin Calling (2008), over de opkomst van de minimal techno-scene in zijn stad, was de geboren Berlijner plotseling de belichaming van techno. Raar, want eerder maakte Kalkbrenner prachtige, introverte albums als Self uit 2004. Met voorganger Icke Wieder (2011) keerde Kalkbrenner zich af van platenlabel BPitch Control, dat hij medeschuldig acht aan de vermarkting van Berlijnse mininal, en terug naar de groove en de beat. Op Guten Tag is de cirkel rond. Met een beetje fantasie is dit album de ontbrekende schakel tussen oude en nieuwe Kalkbrenner. Nog steeds verstaat hij de kunst van het minutenlang aanhouden van een simpele melodie en beat zonder dat zijn muziek saai wordt, toch speelt hij op Guten Tag weer met het opbouwen van verlangen. Kalkbrenner bouwt zijn nummer langzaam op naar de ontlading die nooit plaats gaat vinden. De subtiele en lastig op te merken veranderingen die Kalkbrenner aanbrengt zorgen ervoor dat de spanning blijft. Dat je steeds valt voor dat verlangen naar het hoogtepunt. Dat niet komt. Techno als goede seks, dus. Toch, de Berlijner leent zijn idioom van techno en trance en dat zorgt ervoor dat Guten Tag op het eerste gehoor wat plat aandoet. Doorheen luisteren dus. De ruim zestig minuten dansvloer-esthetiek heeft meer te bieden dan op het eerste gehoor wordt prijsgegeven.