Het elfde studioalbum van het Finse Circle is niet makkelijk te doorgronden. Dronerock blijft weliswaar hun handelsmerk, maar deze keer zijn de klanktapijten die worden geproduceerd een stuk desoriënterender dan gewoonlijk. De harde repetitieve riffs die het gros van hun voorgaande platen kenmerken, zijn voor een groot deel verdwenen ten voordele van experimenten met tapemanipulaties en bevreemdende vocalen. Heel wat minder kraut dus, wel aanzienlijk meer avant-garde. Bandleider Jussi Lehtisalo heeft geen zin om ter plaatse te blijven trappelen op de door hemzelf uitgezette paden, maar zoekt voortdurend naar vernieuwing. Dat deze zoektocht niet altijd even simpel te volgen is voor de luisteraar, zal hem worst wezen. Deze plaat vraagt dan ook wat extra inspanning, maar het resultaat is er des te intrigerender door. We zijn benieuwd wat de volgende plaat zal brengen.