De westelijke Sahara is een betwist stuk woestijnland ten zuiden van Marokko, vol met ruige zandduinen en gelegen aan de onstuimige Atlantische oceaan. De Sahrawi bevolking is een bonte mengeling van Moren, Touaregs en Berbers met een al even gemengde cultuur van nomadische invloeden. De kuststad Dakhla herbergt Group Doueh (spreek uit ‘Doe-wee’), de band rond de virtuoze gitarist Salmou Baamar, zijn vrouw Halima en vriend Bashiri. Op hun eerste Sublime Frequencies release in 2007 (‘Guitar Music From the Western Sahara’) was het al direct raak: een stevige verzameling lo-fi rocksongs met een pit van zeer psychedelisch kaliber. Niets voor niets wordt Jimi Hendrix als grootste invloed genoemd op Douehs gitaarspel. Men zingt in het Hassania, een oude Moorse taal, met teksten vol islamitische poëzie. Niet gevreesd, het klinkt zeker niet zwaar religieus, maar swingend tot en met. Het nieuwe album ‘Treeg Salaam’ (‘Straten van Vrede’) is voorlopig enkel op vinyl uitgebracht en is al nagenoeg uitverkocht. De songs komen uit de persoonlijke livearchieven van Doueh en zijn nog niet eerder uitbracht, zelfs niet op de lokale cassettemarkt. Kant A is een afwisseling tussen ruige lo-fi riffs en swingende folkrock met psychedelische uitspattingen. De krakerige en suizende opnamekwaliteit is als een veranderlijke woestijnwind. Kant B brengt een andere muzikale zandwind. Het bijna 20 minuten durende stuk ‘Tazit Kalifa’ is een spirituele reis door geluid en creëert een meditatieve trance. Bij vlagen lijkt het op een Sun Ra Arkestra bijgestaan door psychedelische gitaarstukken. Het is een machtig mooi stuk muziek om jezelf in te verliezen en het lichaam te laten ontgiften van stress. Huize Doueh, een bedevaartsoord en lo-fi rocktempel tegelijk. Woestijnrites met westerse invloed hebben nog niet eerder zo goed geklonken als dit. We hopen alvast op meer, Inshallah. (www.sublimefrequencies.com)(s.b)