Het duo dat slagwerker Han Bennink al enkele decennia vormt met pianist Misha Mengelberg is legendarisch. Voor zover ik weet is Groet, de eerste op de plaat vastgelegde samenwerking van Bennink met pianist Guus Janssen. Janssen is van een andere generatie dan Bennink en Mengelberg, maar verder zijn de overeenkomsten groter dan de verschillen. Allen zijn ze gepokt en gemazeld, zoals dat heet, in de improvisatiemuziek.
Met Mengelberg heeft Janssen gemeen dat hij ook componist is. Verschil met Mengelberg is dat Janssen zich nadrukkelijker als componist manifesteert. Het lijkt alsof hij tegenwoordig het improviseren er zon beetje bij doet, terwijl Mengelberg in de eerste plaats de improvisatiemuziek toegewijd is.
Het belangrijkste verschil tussen Groet en de vele platen die het duo Mengelberg/Bennink het licht deed zien, is dat er duidelijke composities gespeeld worden al zijn het bijna uitsluitend geïmproviseerde composities, d.w.z. dat ze terplekke tot stand kwamen. Mengelberg/Bennink grossierden meer in lange, plaat(kant) of setvullende stukken. Die van Janssen/Bennink duren tussen de twee en zeven minuten. De stukken op Groet bevatten ook meer humor dan die van Mengelberg/Bennink. Ook dit laatste duo was beroemd (berucht!) door de humor, alleen moest je die eerder zien dan horen. Bij Janssen/Bennink komt die humor ook in de noten over.
Op Groet lijkt het alsof Janssen de melodieën, themas en motiefjes uit zijn mouw schud. Nu eens lijkt hij te verwijzen naar het tijdperk van de stomme film, een ander moment verkent hij de blues, een boogie of jazzrif. Dat beide muzikanten aan elkaar gewaagd zijn, hoeft hier nauwelijks te worden opgemerkt. Begeleiding en solos lopen in elkaar over, nu eens neemt de een het initiatief, dan de ander. Misschien wordt dit duo op den duur net zo legendarisch als dat van Mengelberg/Bennink.