De nieuwe cd van componist/gitarist/elektronica-musicus Huib Emmer heeft als titel Green Desert. Volgens de persinformatie verwijst de titel daarbij niet naar de natuurlijke woestijn, maar naar de stedelijke woestenij. Je kunt je afvragen hoe dat verder moet worden geïnterpreteerd: betreft het een nachtelijke, grotendeels slapende stad? Een postapocaplyptische, van mensen verlaten metropool? Of slaat het op de sociale en emotionele woestenij in de stad? En dan: het paradoxale groen, dat juist verwijst naar vruchtbaarheid, groei, leven. De elf composities bestaan uit kraakjes, bliepjes, ruis, geritsel en suggereren een verlaten stad, waarin alleen de machines nog in beweging zijn. Een flard van een mechanische omroepstem lijkt er te klinken in Orbit 2, Echo Girl en Cinema 2 Everyman; misschien nog wat nutteloos draaiende bandjes. Soms verschijnt een minimale melodie, een ver ritme, maar het landschap wordt gedomineerd door onvoorspelbare geluidjes, verglijdende klanken; de geluiden zijn zelden zwaar en donker, maar veeleer metalig, soms met een lichte galm, koel. Uitzondering is Zombie Dance, met een afgemeten ritme en verkrampte melodie, dat strategisch halverwege de cd is geplaatst. Daarna dolen we weer in abstractie en waaien ons door de straten allerlei geluidsflarden tegemoet. Wat als algehele indruk blijft, is een vreemde sfeer, een fascinerende en sterke soundscape. Weliswaar bestaat hij uit elf tracks, maar ‘Green Desert’ zou als een geheel moeten worden beluisterd. Blijf ik me alleen afvragen wat voor groens hier groeit.