De weides in en rond Düsseldorf staan allicht vol met hallucinaties verwekkende paddenstoelen, zeker als we afgaan op het nieuwste werkstuk van Vibravoid. Om de paar maanden verschijnt er wel iets van deze band. Het kan een single zijn, een compilatiealbum, een liveplaat, of een volledig album. Feit is dat de mannen van Vibravoid hun psychedelische zoektocht zo goed als mogelijk proberen te documenteren. Niet alle songs op Gravity Zero zijn echt nieuw, toch niet voor de freak die alles verzamelt. Een paar verschenen eerder op single, maar die hoorden we zelf niet eerder. Beginnen doet de band met dertien minuten onvervalste acidrock, meteen ook het titelnummer (Gravitation Zero). Anderhalve minuut de geest in de juiste stemming brengen met vreemde geluiden en dito samples en er dan volop voor gaan. Deze oefening herhalen ze nog eens met het afsluitende nummer (Radiation Zero), al is de acidrock iets minder heftig dan bij het openingsnummer. Tussenin presenteert de band kortere songs, die een breed palet laten horen. No Silver Bird is bijna pop te noemen, een cover van het ons volkomen onbekende Hooterville Trolley die hiermee echter wel een mooi nummer schreven. Shotgun Wedding werkt met een thema van Eddie Cochran, in een psychedelisch bad uiteraard. The White Ship is dan weer pure adoratie voor H.P.Lovecraft. Natuurlijk ontbreekt de sitar niet, net als een orgel, een paar Korgs, een mellotron en een theremin, kwestie van de boel wat exotischer te laten klinken. Vibravoid kan je eigenlijk het best in het rijtje Gong, Sun Dial, Spacemen 3, Spiritualized, Bevis Frond en Dead Meadow bijzetten, op zijn Duits dan. En het strafste is dat Vibravoid met Gravity Zero een heel coherent album heeft gemaakt, ondanks het grote verschil in duur van de nummers.