Op Witching Hour (2005) en Velocifero (2008), het respectievelijk derde en vierde album, werd het catchy electropopgeluid van Ladytron geperfectioneerd; op album nummer vijf Gravity The Seducer is hun sound helaas grotendeels gedevalueerd tot een formule waar de rek duidelijk uit is. De inspiratie lijkt ver zoek. Met uitzondering van Mirage, Ace Of Hz, Moon Palace of 90 Degrees valt het songmateriaal zeker in vergelijking met knallers uit het verleden zoals High Rise, Destroy Everything You Touch, International Dateline, Ghosts, Im Not Scared of Runaway – héél mager uit. Gravity The Seducer is een stap terug naar het vroegste albums 604 (2001) en Light & Magic (2002) toen het Britse viertal nog stond voor eendimensionale, haast plastic synthpop. Nadien zou het geluid worden verbreed met shoegaze, rock, Gothic en new wave en werd belangrijker – vooral het compositorische niveau opgekrikt, met Witching Hour als afgetekend hoogtepunt. Laat ons vooralsnog Ladytron niet afschrijven en vooral hopen dat Gravity The Seducer een overgangsplaat is naar een volgende essentiële stap in de ontwikkeling van het Britse viertal.