Goldsmiths is een optreden van het supertrio Paul Rutherford, Derek Bailey en Barry Guy uit 1972 (in het Londense Goldsmiths College), die niet eerder is uitgegeven. Na een kleine dertig jaar kwam Rutherford pas met een kopie van de opnamen naar Martin Davidson van het label Emanem. Nog eens tien jaar heeft Davidson gewacht met uitbrengen, in de hoop dat de originele banden zouden opduiken, maar uiteindelijk heeft hij slechts eenderde van de oorspronkelijke opnamen kunnen gebruiken. Ook al klinkt er soms een beetje vervorming, over het algemeen is het geluid prima. Trombonist Rutherford initieerde het trio in 1970, maar de drie hadden al samen gespeeld in grotere formaties. Het idee voor Iskra 1903 was om geïmproviseerde muziek te maken zonder slagwerker. Op Goldsmiths horen we dan ook geen melodie, geen ritme, alleen zeer vrije improvisatie, met trombone, de gitaar van Bailey en de contrabas van Guy. Ze scheppen een geluidslandschap waarin drukte en rust elkaar afwisselen. Korte snerpend gestreken tonen op de bas, venijnige, korte klankjes van de gitaar en nerveuze stoten op de trombone worden afgewisseld met langere uithalen en bijna stilte. Bijvoorbeeld. Want de variatie in samenspel en de rijkdom aan wat de drie uit hun instrument krijgen is een genot om te horen. Drums of andere percussie worden totaal niet gemist; het ontbreken lijkt zelfs een bevrijding. Het is duidelijk dat de drie instrumentalisten goed naar elkaar luisteren, op elkaar reageren en werkelijk een eenheid vormen. Het concert van een dik uur is aangevuld met twee fragmenten van andere opgedoken live-opnamen uit dezelfde periode. Ze voegen weinig toe, maar sluiten anderzijds prima aan. Als geheel een prachtig document en een fijne herinnering aan de inmiddels overleden Rutherford en Bailey.