Ik lig languit uitgeteld in de hoek van mijn kamer. Ik beschouw het als een goed teken. Ik slik aspirines bij de vleet en ik weet nu al dat ik morgen, bloednuchter als steeds, met een kanjer van een kater zal ontwaken. Zal ik me alvast in plastic wikkelen en de nacht op de vuilnisbelt doorbrengen? De schuldige van dit alles heet Izu, een Japanse naam voor een jongen uit de Schotse Hooglanden die zijn kleinood Going Salamander doopte. Izu grossiert in breakcore die hij injecteert met een korrelig laagje noise. Opener Litterball kondigt de Apocalyps aan. Een snedige slag onder de gordel, even natrappen, die stijl. Izu is echter inventief genoeg om zich niet in een doodlopend straatje te laten vastrijden en vindt goed de balans tussen melodie, structuur en een streep degelijke noise. De referenties op Going Salamander zijn duidelijk. Prefuse73 in ademnood, Kid606 die je een mes in de rug ploft, maar evengoed vind je hier uitgerafelde flarden vroege Black Dog of FSOL terug. Ik twijfel tussen groene of gele pillen. De dokter zegt dat de oranje de beste zijn. In afwachting spoel ik Going Salamder nog eens door. Op hoop van zegen.