Darrell Fitton heeft op korte termijn het imago bijeengeharkt van een haast legendarisch wispelturige en niet van nukken en grillen verstoken artiest. Zo heeft hij de kwalijke gewoonte concerten te annuleren of gewoonweg niet op te dagen. Een trekje dat hij overigens gemeen heeft met Derrick May. Maar daarnaast verstaat hij ook de kunst om geniale plaatjes te maken. Hij was betrokken bij het onvoltroffen debuut van Autechre (Incunabula), maakt samen met de jongens van Autechre deel uit van Gescom, prijkte al in 1994 onder eigen naam op het tweede deel van de legendarische Artificial Intelligence compilatie op Warp, is actief als Jello (Peacefrog)
en is betrokken bij het immer interessante Skam. De meeste faam geniet hij echter als Bola. Wanneer zijn magistrale Boladebuut Soup in 1998 verschijnt, veegt hij de toenmalige concurrentie met één klap van tafel. Soup positioneert zich tussen het allerbeste van Autechre en Future Sound Of London. Afwisselend donkere en weemoedige ambient, verzekerd van gouden melodieën en badend in een zee van romantiek, zacht tikkende ritmes en rust maken van Soup een instantklassieker; en van Bola een blijver. De daaropvolgende ep Mauver stoeit met hiphop en electro, maar op zijn tweede album Fyuti (01) plooit Fitton zich meer en meer terug in de richting van de atmosferische soundscapes van zijn debuut. De vocalen die (sporadisch) opdoken bij Mauver en Fyuti zijn op Gnayse helemaal verdwenen. Voor de rest niets dan de vertrouwde pracht. Op zijn nieuwste release ontpopt Fitton zich bovendien als een regelrechte (flauwe) grappenmaker. (BolaGnayse : hebt u hem?) en zet daarmee nog een ander kenmerk van zn persoonlijkheid in de verf.