In 2005 stond Jackson Fourgeaud aan de wieg van de heropleving van de Franse housemuziek. Zijn debuutplaat Smash groeide uit tot een cultplaat die gold als blauwdruk voor het geluid van Justice en het label Ed Banger. Sindsdien is het akelig stil rond Jackson. Acht jaar later komt Daft Punk, de keizers van de Franse dancemuziek, met een nieuw album aanzetten, dus kon ook deze Parijzenaar niet achterblijven. De robots wisten zichzelf opnieuw uit te vinden, de vraag is maar of Jackson daar ook in staat toe is. Net als op zijn debuut is hij alvast niet bang om risico’s te nemen. We horen vurige funk, filmische passages, veel vervormde vocalen, verschaalde gitaren en pompeuze synthesizers. Maar waar Jackson er op Smash in slaagde om (minstens) evenveel invloeden tot een even eigenaardig als aangrijpend curiosum te kneden waarin alles zijn plaats had, verloopt de samensmelting hier veel moeizamer. Zo kiepert Jackson de terrorbeats van Blood Bust te midden de verheven zang en de gezwollen sytnhesizers van Orgysteria en Memory, dat lijkt weggelopen uit een B-musical. Jackson schopt wild in het rond zonder veel potten te breken. Wel goed zijn Seal, een precisiebommetje dat invloeden van dubstep opneemt; en Arp 1, een uitgebeende technotrack die onverbiddelijk op zijn doel afstevent. Naar het einde van de plaat toe raakt de inspiratie wat op, en passeren er nog enkele zoutloze French Touch-nummers. De kans dat Glow tot een even groot succes en een even invloedrijke plaat als zijn voorganger uitgroeit, lijkt ons eerder klein.