Given To The Rising ondertussen al het elfde studioalbum als we de samenwerking met Jarboe mee in rekening brengen – wordt aangekondigd als de hardste én beste Neurosis-release in jaren. Harder dan The Eye Of Every Storm uit 2004 en minstens zo goed als de mijlpijlen A Sun That Never Sets (2001), Times Of Grace (1999), Through Silver In Blood (1996) en Enemy Of The Sun (1993). Zon vaart loopt het echter niet (helemaal). Given To The Rising raast inderdaad als vanouds door de luidsprekers; met het tweede deel van het promopraatje gaan we minder snel akkoord. Vooral qua sfeer en kwaliteit is Given To The Rising alleszins beter dan het matte, wat gezichtloze The Eye Of Every Storm. Water Is Not Enough bijvoorbeeld behoort tot het beste dat Neurosis ooit uigebracht heeft. Tegelijkertijd is het trucje van afwisselende stiltes en bombastische uitbarstingen echt niet langer opzienbarend. De Neurosissound is namelijk gestileerd tot een formule. Enerzijds is hun vorm van hardcore een genre op zich geworden met ontelbare volgelingen; anderzijds blijkt die formule ook een dooplopend straatje te zijn waarin progressie nauwelijks of zelfs helemaal niet meer op de muren staat gekalkt. Dat alles zal de fans echter een rotzorg wezen. Voor hen is Neurosis Heilig. Een Monument. Hun Europese verdeler Southern omschrijft Neurosis zelfs als een religieuze ervaring. Neurosis kan zich op dit moment bijgevolg alles permitteren. Dertig Britse ponden voor een t-shirt? Geen probleem. De merchandise wordt verkocht als ware het kranten. 30.000 Euro voor een exclusieve Europese show? Organisatoren verdringen elkaar om de band het ene na het andere lucratieve contract onder de neus te duwen. Op zich is daar allemaal niets mis mee, zolang de muziek, de verschroeiende liveshows en de door Neurosis zelf zo hard gepropageerde hardcoreattutide niet worden gecompromitteerd. In het verleden heeft de band immers genoeg verlies geleden. Toeren maakte de financiële put alleen maar groter, vandaar dat ze al enkele jaren uitsluitend opteren voor exclusieve one off shows. Maar hoe lang zijn die nog exclusief wanneer er elk jaar opnieuw wel enkele worden aangekondigd op het Europese continent? Fans reizen immers moeiteloos naar Londen, Tilburg of Oslo. Het is maar de vraag of ze dat nog lang gaan blijven doen want dat dit handevol geld kost, mag evident zijn. Wat die attitude betreft, gaat het ook openlijk de verkeerde kant op. Tijdens het lang niet uitverkochte en bijgevolg verlieslatende concert in Londen in december van vorig jaar vielen voor het eerst de maskers af: frontmannen Steve Von Till en Scott Kelly gedroegen zich namelijk als arrogante rocksterren. De show werd abrupt afgebroken omdat twee leden van het voorprogramma Made Out Of Babies (die notabene werden binnengehaald op Neurot) het hadden aangedurfd om vliegensvlug vanuit de coulissen het publiek in te duiken. Daarop werd de zaal onmiddellijk ontruimd en het publiek op straat gezet. Zelfs de mensen van de platenfirma en diverse Europese boekingsagenten werden zonder pardon uit de backstage gekieperd. Doet dit alles afbreuk aan Given To The Rising? Gelukkig niet. Doorprikt Neurosis hiermee hun eigen zorgvuldig gecultiveerde mythe? Helaas wel.
Tot het legioen Neurosisepigonen behoren zonder meer ook Minsk en Manatees. Het onderscheid tussen al deze bands is steeds moeilijker te maken. Ook tussen Minsk (Chicago) en Neurosis bijvoorbeeld zijn de overeenkomsten legio. En dat geldt evenzeer voor Minsk en Manatees. Dat reduceert Minsk niet per defenitie tot een inspiratieloze doorslag, maar het wordt steeds moeilijker om de vinger te leggen op significante verschillen. Dat ze in twee nummers hun sound uitbreiden met saxofoon is alleen daarom al een goede beslissing. The Ritual Fires Of Abandonment is een uitstekend album en een prima aanvulling op Cult Of Luna, ISIS, Explosions In The Sky, Amen Ra of Year Of No Light. Alleen wordt minder en minder duidelijk wie hier in godsnaam (nog) op zit te wachten. Door extra nadruk te leggen op percussie en drums gaat het Britse Manatees wat meer de tribale kant op, maar tegelijkertijd citeren ze Swans, Pink Floyd, Old Man Gloom, Boris en King Crimson naast Neurosis als belangrijke invloeden. Op hun debuut balanceert het trio uit Carlisle bijgevolg weinig verrassend tussen bombastische (post-)hardcore, progrock, psychedelica en atmosferische postrock. Die bronnen ontkennen, zou immers hun geloofwaardigheid compleet vernietigen. Daarmee bakenen ze natuurlijk meteen ook hun muzikale biotoop af en laten ze bitter weinig ruimte voor vernieuwing en variatie. Vijf intrigrende nummers volstaan echter om de aandacht vast te houden en Manatees niet te stigmatiseren als de zoveelste naäper. Plaatje dus voor wie nog wat geld over heeft.