Iemand moet de spotlights scherp stellen, richten. Iedereen zijn plekje in de zon. Het is een principe waarin ik heilig in geloof. Een zacht streven naar meer rechtvaardigheid. Die nacht regende het. Ik verzin het niet, het staat in de bio en het is essentiële informatie om Franz Bochultz te begrijpen. Het is de noodzakelijke nuance die je nodig hebt om alles beter te kunnen absorberen. Girl is nachtwerk, geschreven tussen droom en daad. Het is huisvlijt uit Milwaukee. Kent u iemand die ooit door de straten van Milwaukee wandelde? Ik niet. Ik maak het tot een ambitie, tot een hoofdprioriteit van mijn kleine bestaan. De dingen zijn op Girl niet moeilijk. Bochultz moet het niet hebben van techniek. Zijn gitaarspel is wat ontstemt en zijn drumcomputer zoemt zachte melodieën. Hij vertelt verhaaltjes, zonder woorden, misschien dat het daarom zo pakt. Hij schildert taferelen, is een amateur, een huisschilder met talent. Hij raakt, meer dan hijzelf vermoedt, vaak de gevoelige snaar. Tussen droom en daad, tussen elektronica en postrock. De dingen zijn niet moeilijk, maar daarom nog niet gemakkelijk. De spotlights schitteren, fel licht, wanneer stopt het ooit met regenen?