Klassiekgeschoolde celliste. Muziektherapeute en wetenschapster. De Oostenrijkse Florina Speth verbindt haar klassiek verleden met hedendaagse composities en exploreert als artieste de interactie tussen mens en machine. Als wetenschapster analyseert zij onder meer beweging tijdens neuro-revalidatie. Als Schloss Mirabell slaat zij een brug tussen deze neurowetenschappen en mediakunst. Net als Holly Herndon manipuleert Speth de menselijke stem. Alleen is bij haar de stem slechts een deeltje van het geheel. Haar computergegeneerde soundscapes en ritmes worden gevoed met door bewegingssensoren gemonitorde beweging, robots en cello. Klassiek en techniek in samenspel. Mens versus machine. ‘Ghostdiary’ is een hermetische geluidsperformance. Een plaat die je volle aandacht vereist en dan pas ook bescheiden ontpopt. Speth laat ‘Ghostdiary’ net iets te lang ronddwalen voordat de experimenten inspirerend worden. Kleine geluiden – Speth noemt ze ‘Promenade’ leiden je rond in het Schloss Mirabell langsheen kamers als ‘Memuture’ en ‘Dolphiniade’. Pas in de laatste helft van de wandeling neemt het tempo en de spanning toe. ‘Fink’ is beklemmend angstig. ‘Lost And Found’ botst vol spanning. ‘Little Cygnet’ de kleine cinematografische toevlucht. Op het einde, bij het bizargetitelde ‘Let Them Sleep In Their Hair’ en ‘Die Seele mit der Perlenmassage’ geeft Speth zichzelf bloot. Het tempo gaat omhoog, geluiden worden toegevoegd en ‘Ghostdiary’ breekt open. Alsof de voorbije liedjes matig verleidende kleine klankwerkjes zijn die opbouwden naar een groot festijn dat met ‘Feines Sanft’ toch weer de kop wordt ingedrukt. Een juistere dosering van het materiaal had ‘Ghostdiary’ ongetwijfeld deugd gedaan.