De broertjes Patrick (bas) en Matthew (zang, gitaar) Reed en drummer James McCain gaan op hun derde album gewoon verder op de weg die ze van bij het begin waren ingeslagen. Dat betekent in hun geval bluesy hardrock met alle ledematen diep in de jaren 1970. Geen poespas hier, alleen stevig rocken in een poging wat meiden te versieren en net voldoende centen over te houden om die verdomde droomauto aan te schaffen en er ook nog genoeg brandstof voor te kunnen kopen. De band is op zijn best in de stevige songs. ‘Gold’, ‘Back On It’, ‘Whisper’, ‘No Pot To Piss’ kunnen zo in het logboek dat geschreven werd door bands als Bad Company, Grand Funk Railroad en Free . In de tragere stukken, ‘Swallow Me Up’, ‘Will I’, is Mount Carmel net dat tikje minder. De bluesy stem is echter behoorlijk en past uitstekend bij het genre dat het trio, afkomstig uit Columbus, Ohio, brengt. Dit heet in journalistentermen dinosaurusrock maar is zo goed en overtuigend gebracht dat we deze plaat, zeker de steviger nummers, goed weten te smaken.