Eenzaamheid is een weinig inspirerend thema. Dat is de spijtige conclusie na 45 minuten in het (excusez le mot) gezelschap van ‘Get lonely’. Laat niemand aan de oprechtheid van onze spijt twijfelen: we dragen berggeit John Darnielle een erg warm hart toe. ‘Sweden’ (1995) was een lofiklassieker die ons in een vervlogen verleden al eens krakend overeind hielp te houden. Na het beresterke ‘Tallahassee’ (2002) en het zware maar krachtige ‘The Sunset Tree’ (2005) riepen we Darnielle uit tot ‘misschien wel sterkste songschrijver van zijn generatie’. Het voorbehoud was te wijten aan het middelmatige intermezzo ‘We Shall All Be Healed’ (2004). Maar goed, iemand met meer albums dan de doorsnee groep nummers telt, vergeef je na een hit al eens een miss. ‘Woke up new’, het nummer dat als smaakmakertje de webwereld werd ingestuurd, deed nochtans het beste verhopen: een door strijkers gedragen up-tempo nummer over de naweeën van een relatiebreuk, met Darnielle tekstueel in topvorm. Niet dat ‘Get lonely’ voorts helemaal zonder verdienste is. De arrangementen zijn subtiel en de gastmuzikanten vormen een aangename, zij het vaak wat te jazzy en steriele aanvulling op Darnielles eerder beperkte muzikale bereik. Maar de plaat is sloom, mist drive en Darnielle is simpelweg niet op zijn best. ‘Un homme seul est en mauvaise compagnie’, wist een of andere Franse smartass al. En beklijvende beschouwingen levert het blijkbaar ook niet op.