Alleen al het uitspreken van de namen Darren Tate en Colin Potter, zorgt voor aangename resonanties in dreunkringen. Het merk Monos is al jaren een kwaliteitsgarantie in het overaanbod aan bewerkte veldopnames, maar ondanks de hoogstaande Generators blijft ons water lauw. De epische drones dwingen ons tot horizontale posities, en muteren knap tot een meer melodieuze klank die eigenlijk in een kerkorgel thuishoort. Allemaal heel sterk, maar ook exact wat we verwacht hadden -tot in het kleinste detail. We halen onze kicks dan maar uit de wetenschap dat er ook echte boilergeluiden en stilstaand water misbruikt werden. Hetzelfde geldt voor de achtendertig minuten durende hypnoseoefening met vertraagde elektrische pulsen op disc 2. Wie rechtstreeks bij Die Stadt koopt, krijgt er nog een derde cd bij waarop de geluiden van beide cds gerecycleerd worden in een nieuwe compositie. Samengevat is deze gelimiteerde (600 stuks) dubbel cd even oerdegelijk en boeiend als een waterkoker die nooit hapert. Wanneer Asmus Tietchens zichzelf in 1983 bevrijdt van de Sky contracten en de bijhorende synthesizers en drumcomputers, keert hij met enig gevoel voor wraakzucht terug naar zijn experimentele roots. Hij verzamelt zijn electro-akoestische experimenten uit de periode 1968-1978, zet ze op een cassette en stuurt ze naar United Dairies. Met betraande ogen antwoordt labelbaas Steven Stapleton (Nurse With Wound) met een kruising tussen een platencontract en een fanbrief. Na een discussie over het artwork (beide Meesters eisen het coverontwerp op, maar gelukkig heeft een platenhoes twee kanten) wordt een klassieker geboren. Op Formen Letzter Hausmusik (1984) werpt Tietchens het korset van de harmonische songstructuur zo ver mogelijk van zich af. De abstracte constructies staan wars van enig ritme of melodie, en koppelen met veel zin voor avontuur bewerkt snarengeschraap (violen, sitar en piano) aan klavecimbels, drones, metaalgerammel, feedback, tapes en drinkglazen. Met titels als Hydrophonie 1 of Studie Für Glasspiel sluit Tietchens aan bij de academische scène (denk Pierre Schaeffer), maar tegelijkertijd klinkt hij donker en noisy genoeg om (tot zijn eigen afgrijzen) opgevist te worden door de industriële ondergrond. Nu Die Stadt al éénderde van het Tietchens cd heruitgavenprogramma afgewerkt heeft, is een eerste zenit bereikt. Drie bonustracks en een binnenkant vol origineel beeld/tekstmateriaal maken de verwennerij compleet.