Garreth Liddiard is een van de meest authentieke persoonlijkheden die de pop- en rockmuziek vandaag de dag. Afgelopen maandag stond hij met één van zijn projecten, Tropical Fuck Storm, in Paradiso.
De signalen die zondagavond via de sociale media vanuit Groningen, kwamen gaven de doorslag. Samen met het gekoesterde album ‘Springtime’ van vorig jaar, waarop Garreth Liddiard niet met zijn vertrouwde Tropical Fuck Storm speelt, maar met drummer Jim White, die destijds naam maakte met The Dirty Three, en pianist Chris Abrahams, een grote naam in de Australische jazzwereld en baken binnen de dronegroep The Necks. Die plaat verscheen midden in de lockdownperiode en bleek een toonbeeld van vrijzinnigheid en muzikaliteit.
Met die ontwikkeling in het achterhoofd is bezoek aan Liddiard en zijn verder uit drie vrouwen bestaande Tropical Fuck Storm, maandagavond in het Amsterdamse Paradiso, vrijwel onvermijdelijk. Voor wie authenticiteit koestert, althans. Want Garreth Liddiard is een van de meest authentieke persoonlijkheden die de pop- en rockmuziek vandaag de dag kent. Meester in het spelen van kurkdroge en hoekige rocksongs, waarmee hij zich grofweg in het muzikale territorium van The Melvins en Shellac begeeft.
Rockmuren
Liddiard blijft ondertussen Liddiard. Een man die met iedere vezel van zijn lijf uitstraalt dat hij wat te melden heeft. En ook al doet hij dat doorgaans met een vrijwel onverstaanbaar Australisch accent. En ook al krijgt de geluidstechnicus van de groep het zaalgeluid in Paradiso niet werkelijk onder controle, aan de uitstraling en persoonlijkheid van de zanger en gitarist doet dat weinig af.
En dus luister je. Rond hem trekken bassiste Fiona Kitschin, gitariste en klavierspeelster Erica Dunn en drumster Lauren Hammel een schijnbaar slordige maar solide serie rockmuren op, waarbinnen Liddiard zich volstrekt op zijn gemak lijkt te voelen. De intensiteit van zijn zingen en gitaarspelen is zijn handelsmerk. En bij alle show en maniertjes laat hij zich dat ook niet ontnemen. Ook al verdwijnen de woorden zelf in de ‘noisefonteinen’, dan nog blijft de indruk overeind dat Liddiard iets urgents te zeggen heeft.
Veel stukken van het debuutalbum uit 2018, ‘A Laughing Death in Meatspace’, komen voorbij. Kitschin zingt een versie van het oude Stoogesnummer ‘Ann’ en Dunn zorgt voor wat spektakel met een bizarre metaluitvoering van de BeeGees-klassieker ‘Staying Alive’. Een hart onder de riem van de Oekraïners, of wordt hier gewoon even het hele, wereldwijde, aarzelende klimaatbeleid op de korrel genomen?
Tropical Fuck Storm heeft zo’n eigen en karakteristieke muzikale stijl, dat je je als luisteraar eerst het eigenzinnige muzikale idioom van de muziek moet eigen maken, voordat je het werkelijk gaat ‘verstaan’. Maar ben je eenmaal op dat punt, dan wordt het ook allemaal voortdurend interessanter. Het populaire ‘You Let My Tyres Down’ is een hoogtepunt. Het meer recente ‘Legal Ghost’ evenzeer. Maar als de groep na pakweg vijf kwartier terugkomt voor een toegift lijkt het verzadigingspunt bereikt – zowel voor als op het podium. De band verzandt in een richtingloze jam en het publiek pakt er het horloge maar eens bij Niettemin een zeldzaam geïnspireerde concertavond.
Gezien: Tropical Fuck Storm – Paradiso, Amsterdam – 5 september 2022