Calexico voorstellen moet niet echt meer, denk ik. De groep rond Joey Burns en John Convertino is met hun vorige Feast of Wire helemaal doorgebroken. Sinds dit album is er heel wat veranderd in het leven van de twee kernleden van de groep. Huwelijken en kinderen. Het geluid van de groep heeft ook een evolutie doorgemaakt. Op deze plaat overheerst een conventioneler geluid. De invloeden uit americana, jazz en mariachi zijn nog wel aanwezig. Maar meer op de achtergrond. Is dit de invloed van de samenwerking met Iron & Wine of het touren met Wilco ? Alleszins mag er nu ook gewoon worden gerockt. Hier en daar sluipen hedendaagse politieke of persoonlijke duivels in de teksten. Het mooiste nummer op de plaat is Roka. Een samenwerking met Amporo Sanchez (bekend van het Barcelonese Amparanoia) waarin de voorliefde voor Spaanse muziek en jazz weer naar boven komt. Ondanks het conventionelere geluid blijft het toch een typische Calexico-plaat. Muziek die het beste gedijt op een warme zomeravond. Geen slecht album, en toch mis ik soms de mariachi-trompetjes.