Gang Of Four staat in het muzikale geheugen gegrift door ‘Entertainment’ (1979), een blauwdruk voor veel van wat nog komen zou. Vanaf de derde plaat werden de scherpe randjes er zodanig afgevijld dat het zo oppervlakkig werd dat je jezelf eraan kon snijden. ‘Schrinkwrapped’ (’95) probeerde terug aan te haken bij de eerste albums, maar liet steken vallen. In 2011 verscheen uit het niets ‘Content’. Jon King en Andy Gill waren intussen de enige originele leden en we kregen een handvol urgente songs die ons weer deden hopen, maar ook teveel songs die het onthouden niet waard waren. Geen comeback langs de grote poort, maar toch genoeg om die poort op een kier te houden voor deze plaat. Anno 2015 is Jon King als zanger vervangen door John Sterry. Goede zanger, maar zijn gevoel voor dramatiek is er bij momenten over, check bijvoorbeeld ‘Obey The Ghost’. Ook de teksten zijn dikwijls tenenkrullend. King wist existentiële angst goed te vangen in scherpe observaties terwijl Sterry het moet hebben van dramatisch gejammer. Geef ons dan maar Alison Mosshart (The Kills) die op twee songs de zang voor haar rekening neemt. Verder ook nog Herbert Grönemeyer, Gail Ann Dorsey en Robbie Furze (The Big Pink) als gastvocalen, met wisselend tot geen succes. De songs dan. De gitaar van Gill krast en draait zich gelukkig nog in vele bochten, maar dat is dan het meest positieve. Gill wilde met deze vooral vernieuwend en relevant blijven. Hippe woorden, maar in werkelijkheid een slappe hap. We krijgen flauwe pop/rock voorgeschoteld met songs die bij Depeche Mode van de mixtafel vielen (âWhere The Nightingale Sings), suffe rockballads (‘The Dying Rays’). Duffe beats als percussie en in de weg lopende synths. Wij hebben gespit, maar konden niet echt goede songs delven. ‘What Happens Next’? Nog eens een goede plaat hopen we.