Chris Brokaw kennen we als drummer van Codeine, als gitarist in Come en als begeleider van onder meer Thurston Moore, Evan Dando en Rivulets. Dat hij iets kan, is dus duidelijk. Dat hij niet zo goed weet wat hij wil helaas ook. Filmscores, singer/songwriterplaten, instrumentale experimenten, Brokaw heeft het allemaal gemaakt. Op zijn nieuwste en inmiddels al dertiene plaat onder zijn eigen naam, Gamblers Ecstasy, schijnt die besluiteloosheid nog pijnlijker door. Na het sfeervolle, broeierige shoegaze-stuk Criminals volgt het akoestische folkliedje Crooked, waarna hij ineens overgaat op botte garagerock in het derde nummer Danny Borracho. Zo blijft hij heen en weer schakelen tussen sferen en geluiden. De meeste stukken zijn goed uitgewerkt, maar een eenheid is er niet. Brokaws stem en persoonlijkheid zijn te zwak, en zijn liedjes net niet origineel genoeg. De plaat is eerder een verzameling ideetjes die nog best zouden kunnen werken wanneer ze zouden worden uitgewerkt met een betere frontman. Een nummer als Exemption zouden we nog wel door Thurston Moore gezongen willen horen, maar Brokaw helpt het een beetje om zeep. Misschien moet hij zich maar eens gaan concentreren op zijn rol als bandlid, en zijn solocarrière laten voor wat het is.