Het legendarische Sub Poplabel uit Seattle zal voor eeuwig worden geassocieerd met de hoogdagen van de grunge (1991-94), maar had véél meer te bieden dan Nirvana. De omvangrijke catalogus bevatte in die periode ook uitstekende releases van uiteenlopende artiesten zoals Afghan Whigs, Mudhoney, The Dwarves, Earth, Reverend Horton Heat, Big Chief, Codeine of Walkabouts. Nadien verdween het wat uit de aandacht, maar anno 2004 staat Sub Pop met kleppers als The Thermals of Wolf Eyes opnieuw in de voorste gelederen. Patient Zero geeft een voortreffelijk overzicht van wie tegenwoordig op de loonlijst staat en bevat telkens één prima bijdrage van The Shins (Kissing The Lipless uit het onvolprezen Chutes Too Narrow), The Thermals, Constantines, Rogue Wave, Frausdots, The Helio Sequence, Iron & Wine, The Elected, Rosie Thomas, The Album Leaf, The Postal Service, All Night Radio, Comets Of Fire en Wolf Eyes. Heel wat (harde) gitaren zoals vanouds, maar daarnaast veel meer ruimte voor fragiele, intelligente pop, experiment en zelfs noise. Eén van de absolute hoogvliegers zijn zonder meer The Thermals, een stel ongewassen jongelui uit Portland, Oregon. Fuckin A is de opvolger van het bejubelde debuut More Parts Per Million (03) en meteen ook de overtreffende trap daarvan. De beste rockplaten worden nog altijd gemaakt door trios en in de allerbeste traditie van onder meer Nirvana, Hüsker Dü of The Jam presenteert dit drietal scheurende punkpop met de energie en branie van de Buzzcocks en The Sex Pistols zonder daarbij de songs uit het oog te verliezen. Op More Parts Per Million opteerden ze voor een ultra-rudimentaire lo-fi aanpak (vier sporen en het geheel kostte nog geen honderd dollar). De sound rammelt nog steeds aan alle kanten en is rafelig en grofkorrelig, maar de twaalf nummer klinken deze keer ambitieuzer, voller, kleurrijker en meer uitgepuurd. Die aanpak levert nog een aanknopingspunt op, namelijk Robert Pollard en zijn Guided By Voices. Maar verder hebben ze alles om het te maken en zijn ze het volle pond zichzelf. Vergeet dus de nieuwlichterij van Liars, The Strokes of The Libertines want Fuckin A bevat niets dan het echte spul! De enige band met ballen op het jaarlijkse (K-raa-k)3 festival in Hasselt vorig jaar was Wolf Eyes, een ongekend productief Amerikaans undergroundfenomeen dat zijn verzengende en experimentele noise weet te situeren tussen Suicide, Throbbing Gristle, Cabaret Voltaire, Whitehouse, Black Dice, Sunno))), The Stooges en zowat de helft van de Ant-Zencatalogus. Met Burned Mind is hun bruïtistische aanpak nu ook voor het eerst te horen op een groter label waardoor de hype nog grotere proporties dreigt te zullen aannemen. Niet geheel onterecht, maar we wensen dit soort bands niet op de grote festivals te zien, laat staan op de door Clear Channel gedomineerde. En we wensen ook niet al die proleten en hersenloze meelopers met Faithless t-shirts opzij te moeten trappen in overvolle tenten. Wolf Eyes is hard, compromisloos en vooral live net dat tikkeltje gevaarlijker dan al die honderden kutbandjes die we s zomers door de strot krijgen geramd.