Is noisemuziek maken in een land als China een daad van politiek verzet? Met deze vraag en een minicamera trokken Lohlé en Hinant twee weken op onderzoek uit. De filmstijl op deze dvd maakt een rommelige indruk. Soms als spontane vormvereiste (het filmen van technische problemen met een kabelaansluiting, het klaarzetten van een stoel), maar ook uit noodzaak wanneer in het openbaar (clandestien) gefilmd wordt. De camera zwenkt alle richtingen uit om snel in een tas te verdwijnen. Ook de geïnterviewden lijken niet op hun gemak wanneer het woord politiek valt. Dieptepunt is de jonge Wang Changcun, die plotsklaps zijn eigen tolk niet meer begrijpt. Anderen zijn zich zeer bewust van wat ze doen: Sun Meng Jin neemt geen blad voor de mond, en zet met zijn soundpoetry een familietraditie verder, want ook zijn eigen vader kwam in een strafkamp terecht omwille van zijn foute schilderijen. Er mag ook gelachen worden: stel je een breed glimlachende Chinees voor die My name is Henri Pousseur‘ zegt, of een ware liefhebber die met de vingers in de oren wegloopt van Dickson Dee‘s soundcheck. Persoonlijk grijnsden we hartelijk om het statement dat noisemuziek maken in het Westen even revolutionair is als in China. Hoeft er nog gezegd dat er op Fuck You ook het nodige lawaai geproduceerd wordt? Naast de eeder vernoemde artiesten, genieten we van Torturing Nurse en Chinakenner Zbigniew Karkowski. De hoofdvraag valt in een generatiekloof of blijft half onbeantwoord, maar zelf jouw conclusies trekken is wel toegestaan.