Het hoesje liet al vermoeden dat we hier met een artiest uit de late jaren 1970, begin jaren 1980 hadden te maken en ook de eerste tonen die we horen als we dit schijfje opzetten, bevestigen dat vermoeden. En we blijken gelijk te hebben als we de bijgeleverde biografie ter hand nemen. John Foxx maakte in een ver verleden namelijk deel uit van newwave grootheden Ultravox. Hij was er de zanger tot hij in 1979 solo ging. Als soloartiest leverde hij meteen een behoorlijk succesvolle elpee af onder de titel Metamatic. Daarop stonden hitjes als Underpass, The Man Who Dies Every Day en Slow Motion. Nu de drie eerste werkjes, waarop Foxx de zang verzorgde, van Ultravox (Ultravox!, Ha!Ha!Ha! en Systems Of Romance) pas zijn heruitgebracht, leek het Foxx een goed moment om tien jaar na zijn laatste wapenfeit ook nog eens met nieuw werk op de proppen te komen. Het is zijn vierde die hij samen met electroproducer Louis Gordon maakt, en net zoals op die andere platen blikt Foxx met veel nostalgie terug op zijn gloriedagen. Hij slaagt er echter nergens in om het niveau van zijn solodebuut te halen. De liedjes zijn wel leuk en doen wat denken aan vroege Human League, vroege Depeche Mode en een afgelikte Robert Palmer. Denk ook de eerste exploten van Gary Numan en Orchestral Manuvres In The Dark of bedenk hoe The Scissor Sisters in 1981 zouden hebben geklonken. Gedateerd en oubollig voor de hedendaagse muziekliefhebber, leuke kitsch voor de nostalgicus, dat is From Trash ten voeten uit.