Drie jaar heeft Fransman Xavier Thomas over dit debuutalbum gedaan. Hij woont al een tijdje in Brussel en maakt de metropool onveilig met zijn speciale cut-upgeluid. Na kleinere uitstapjes naar Turkse muziek, verknipte global funk, Afrikaanse coupé décalé en Haïtiaanse sferen is het nu de beurt aan een volwaardige album dat in het teken staat van Afrika, maar met een halve westerse blik en gegoten in een elektronische, moderne vorm. Het album bestaat uit veldopnames, vondsten uit verborgen archieven, muziek van oude VHS cassettes en geherïnterpreteerde Afrikaanse melodieën en ritmes via synthesizers en drumcomputers. In dertien songs wordt er een modern geluid geschapen dat vooral drijft op gemuteerde hiphop met sterke (synthesizer)melodieën en kunstige samples. Een leek zal snel de referentie naar Flying Lotus maken bij het horen van de eerste songs ‘Cri’, ‘Ata’ en ‘Cuivree’.’Afro-Booty Musique’ is dan een springerige song waarbij dubby tribale beats, vervormde stemmen, zware synths en speelse gitaarmelodieën met elkaar verweven worden. In ‘Mega Wagna’ vormen Noord-Afrikaanse sferen de basis aangevuld door een bliepende synthmelodie, terwijl in het sterke ‘Akoula’ gebroken beats, handklapjes en verknipte samples voor verstrooiing zorgen. ‘Reve Du Niger’ herwerkt vocale volksmuziek uit Niger tot een electrocompositie; ‘Marabout’ is een verknipte clubcompositie en het mooie ‘The Day I Lost My Funk’ sluit af met hobbelige hiphop en samples van folkloristische zang en instrumenten. Het eindoordeel is een sterk geproduceerde plaat, maar die op bepaalde momenten in herhaling verzandt. Vergeleken met de kwaliteit van Débruits uiteenlopende vorige ep’s hadden we hier eerlijk gezegd toch iets meer van verwacht.